De kinderen mochten zelf het thema kiezen waar we rond zouden werken en het werd spoken en monsters. Een week lang liepen er in onze klas spoken en monsters rond. Er werd een monsterhoek gemaakt met een grot en veel doeken om een monsterkamp mee te bouwen. we leerden een monsterliedje en een spokenversje. We maakten monstertjes, spoken, een monstermasker. We luisterden naar het verhaaltje van Max en de maximonsters, over spoken bestaan niet en keken naar de film van Gruffalo.
We werden boos, bang, lief, dapper,...
Met de dobbelsteen gooien, het juiste aantal ogen tellen en dan pas je monstertje verder tekenen.
Monstertjes van Plasticine.
Spoken in de klas.
De monstergrot!
Elke kleuter maakte zijn eigen monstermasker.
Het verhaaltje: 'Spoken bestaan niet', werd verteld met een kamushibai.
Na het verhaaltje van Max en de Maximonsters kwam er een gesprekje over boos zijn. Max was zo boos op zijn mama dat hij haar wel wou opvreten. Wat de juf nu wel opviel was dat al mij kindjes vertelden dat ze nooit boos waren op hun mama!!!
Ze konden wel heel boos kijken.
In het verhaaltje was Max ook verdrietig. Hij miste zijn mama. Ook de kinderen vertelden dat ze heel verdrietig konden zijn als hun mama of papa weg waren.
Kijk maar eens hoe verdrietig ze kunnen kijken.
Spooky, spooky wil niet wit.
Spooky, spooky houdt van geel,
houdt van bloemen, groot en veel.
Weet je hoe ik spooky noem?
Spooky, spooky boterbloem!
